Tag

covid - Kancelaria Jamorski i Partnerzy

Main Slider
25 lipca 2023BlogOsoba mieszkająca w wynajmowanym mieszkaniu może przeprowadzić prace lub zakupić sprzęty, których rezultatem może być zwiększenie wartości nieruchomości. Warto jednak pamiętać, że po zakończeniu umowy najmu, zgodnie z ustawą o ochronie praw lokatorów, należy te ulepszenia rozliczyć. Sprawdź, jakie modyfikacje zwiększają rynkową wartość lokalu i dowiedz się, jakie są możliwości ich rozliczania. Umowa najmu – podstawy prawne Podstawowym dokumentem regulującym prawa oraz obowiązki wynajmującego i najemcy jest umowa najmu. Jej treść musi być zgodna z postanowieniami Kodeksu cywilnego, który reguluje kwestie dotyczące wzajemnych relacji gospodarczych, do których bez wątpienia zalicza się wynajem mieszkania. Drugim aktem prawnym, który reguluje relacje na linii wynajmujący – najemca, jest obowiązująca od 2001 roku ustawa o najmie lokali i ochronie praw lokatorów, w której znajdują się zapisy dotyczące m.in. dokonywania ulepszeń w wynajmowanym mieszkaniu. Czym są ulepszenia w ramach najmu lokali? Modyfikacje oraz usprawnienia w lokalach mieszkalnych mogą być dokonywane zarówno w przypadku umów najmu zawieranych na czas określony, jak i bezterminowo. Poprzez ulepszenie rozumiane jest poniesienie przez najemcę nakładów, które finalnie zwiększają wartość lub funkcjonalność nieruchomości, a więc m.in.: wykonanie istotnych prac modernizacyjnych, zakup dodatkowego sprzętu, usunięcie usterki lub awarii, która nie wchodzi w zakres obowiązków najemcy. Warto zwrócić uwagę na fakt, że do grupy tej zgodnie z ustawą o ochronie praw lokatorów oraz przepisami k.c. nie są zaliczane drobne zakupy, ani bieżące prace związane z utrzymaniem lokalu, np. odmalowanie ścian, czy wymiana żarówki, uszczelki. Ustawodawca kwalifikuje je bowiem jako nakłady koniecznie, bez których mieszkanie będące przedmiotem najmu nie byłoby zdatne do użytku. Rozliczanie ulepszeń w świetle przepisów ustawy o ochronie praw lokatorów W świetle obowiązujących przepisów prawa najemca oraz wynajmujący zobowiązani są do rozliczenia wydatków poniesionych na ulepszenie lokalu. Wynika to z faktu, że wykonane prace lub doposażenie nieruchomości powodują wzrost jej wartości rynkowej. Ochrona lokatorów, wynikająca z zapisów przywołanej wcześniej ustawy z 2001 roku, zakłada, że wynajmujący zrekompensuje najemcy poniesione koszty. Można tego dokonać na trzy sposoby: Lokator pozostawia właścicielowi ulepszenia za uzgodnioną opłatą. Najemca usuwa modyfikacje, przywracając lokal do stanu sprzed najmu. Ulepszenia przechodzą na rzecz właściciela, bez konieczności zwrotu kosztów. Wybór sposobu rozliczenia pozostaje w kwestii stron, które mogą uregulować go w ramach osobnej umowy. Dokonywanie ulepszeń w lokalu mieszkalnym a zgoda wynajmującego Biorąc pod uwagę fakt, iż ewentualne modyfikacje mogą ingerować w wynajmowany lokal, kwestię ich wprowadzania najlepiej uregulować w umowie najmu. W tym przypadku ochrona praw lokatorów zwykle sprowadza się do zapisu, mówiącego o tym, że najemca może dokonywać ulepszeń zwiększających wartość nieruchomości wyłącznie za zgodą wynajmującego. Warto pamiętać również o tym, że samowolne dokonywanie usprawnień może w takim przypadku stanowić poważną przesłankę do rozwiązania umowy najmu. [...]
19 sierpnia 2022BlogJeżeli zakończyłeś zatrudnienie na podstawie umowy o pracę i nie podjąłeś kolejnego zatrudnienia. Nie posiadasz także statusu osoby bezrobotnej. Zastanawiasz się pewnie jak długo możesz korzystać jeszcze ze świadczeń z opieki zdrowotnej. Otóż osoba podlegająca obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego po zgłoszeniu do tego ubezpieczenia uzyskuje prawo do świadczeń opieki zdrowotnej. Po zakończeniu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę prawo do świadczeń z opieki zdrowotnej ustaje po upływie 30 dni. Termin ten liczy się od dnia wygaśnięcia obowiązku ubezpieczenia zdrowotnego. Będąc uprawnionym do świadczeń opieki zdrowotnej możesz korzystać między innymi z badań i porad lekarskich,  leczenia ambulatoryjnego i szpitalnego. Świadczenia mogą być udzielane przez placówki publiczne, niepubliczne, przez osoby wykonujące zawód medyczny. Jak również przez grupową praktykę lekarską lub grupową praktykę pielęgniarek i położnych. Gdy wspomniane wyżej jednostki i osoby zawarły umowę na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w danym zakresie z Narodowym Funduszem Zdrowia.   Pamiętaj: Jeszcze przez 30 dni  od dnia zakończenia umowy o pracę posiadasz prawo do darmowego korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej. Podstawa prawna: art. 67 Ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych z dnia 27 sierpnia 2004 roku (Dz.U. 2021.0.1285)   [...]
13 maja 2022BlogDyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1158  dotyczy zapewnienia równowagi między życiem zawodowym i prywatnym rodziców oraz opiekunów. Potocznie jest to tzw. dyrektywa work-​life balance. Państwa członkowskie mają czas na implementację założeń dyrektywy do swojego ustawodawstwa do 02 sierpnia 2022 roku. Najważniejsze zagadnienia zawarte we wspomnianej dyrektywie to między innymi: Prawo rodziców/opiekunów do czasu wolnego z powodu działania siły wyższej Państwa członkowskie mają wprowadzić niezbędne środki w celu zapewnienia, aby każdy pracownik miał prawo do czasu wolnego od pracy z powodu działania siły wyższej. Także w pilnych sprawach rodzinnych spowodowanych chorobą lub wypadkiem, gdy niezbędna jest natychmiastowa obecność pracownika. Państwa członkowskie mogą ograniczyć prawo pracownika do czasu wolnego od pracy z powodu działania siły wyższej do określonej ilości czasu przypadającej na rok lub na konkretny przypadek. Obecnie ustawodawstwo polskie w art. 167 ze zn. 2 KP przewiduje instytucję tzw. urlopu na żądanie. W takim przypadku pracodawca jest obowiązany udzielić na żądanie pracownika i w terminie przez niego wskazanym nie więcej niż 4 dni urlopu w każdym roku kalendarzowym. Pracownik zgłasza żądanie udzielenia urlopu najpóźniej w dniu rozpoczęcia urlopu. Urlop opiekuńczy W rozumieniu omawianej dyrektywy oznacza urlop dla pracowników, który umożliwia zapewnienie osobistej opieki lub wsparcia krewnemu lub osobie zamieszkującej z pracownikiem w tym samym gospodarstwie domowym. Wymagają znacznej opieki lub znacznego wsparcia z poważnych względów medycznych, określonych przez poszczególne państwa członkowskie. Państwa członkowskie mają wprowadzić niezbędne środki w celu zapewnienia, aby każdy pracownik miał prawo do urlopu opiekuńczego w wymiarze pięciu dni roboczych w roku. Państwa członkowskie mogą określić dodatkowe szczegóły dotyczące zakresu i warunków urlopu opiekuńczego, zgodnie z prawem krajowym lub praktyką. Obecnie ustawodawstwo polskie w Ustawie o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa wskazuje, że zasiłek opiekuńczy przysługuje ubezpieczonemu zwolnionemu od wykonywania pracy z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki nad m.in.: dzieckiem w wieku do ukończenia 8 lat w przypadku np. nieprzewidzianego zamknięcia żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola, szkoły; chorym dzieckiem w wieku do ukończenia 14 lat; innym chorym członkiem rodziny. Wydaje się jednak, że w tym przypadku ustawodawcy unijnemu chodzi o prawo do dodatkowych 5 dniu urlopu w związku z potrzebą sprawowania opieki. Do dyskusji pozostaje czy za taki urlop powinien być płaty lub ewentualnie czy pełna odpłatność powinna spoczywać na pracodawcy. Urlop rodzicielski Zapewnienie przyznania każdemu pracownikowi indywidualnego prawa do urlopu rodzicielskiego w wymiarze 4 miesięcy. Opcja do wykorzystania przed osiągnieciem przez dziecko określonego wieku. Ponadto w dyrektywie jest mowa o tym, żeby Państwa członkowskie zapewniły dwa miesiące urlopu rodzicielskiego nie podlegającego przeniesieniu. W związku z tym polski ustawodawca ma różne możliwości zapewnienia zgodności m.in. poprzez dodanie do obecnych 32 tygodni dodatkowych 8 tygodni. Ewentualnie wydzielenie z obecnych 32 tygodni 8 tygodni, które nie będą podlegały przeniesieniu na drugiego rodzica. Elastyczne zasady Zapewnienie przez Państwa członkowskie wprowadzenia niezbędnych środków w celu umożliwienia pracownikom prawa do korzystania z urlopu rodzicielskiego na elastycznych zasadach. Obecnie ustawodawstwo polskie przewiduje już regulacje w zakresie elastyczności wykorzystania urlopu rodzicielskiego. Chodzi m.in. o: możliwość wykorzystania urlopu do ukończenia przez dziecko 6 lat, podział na części nie mniejsze niż 8 tygodni, w wyjątkiem ostatniej części dopełniającej do 32 tygodni. Pierwsza część urlopu musi następować po urlopie macierzyńskim i trwać minimum 6 tyg. Opcja odroczenia urlopu rodzicielskiego Fakultatywna opcja wprowadzenia okoliczności, w których pracodawca, po konsultacji przeprowadzonej zgodnie z prawem krajowym, układami zbiorowymi lub praktyką może odroczyć udzielenie urlopu rodzicielskiego o rozsądny okres. Powodem byłoby to, że korzystanie z urlopu rodzicielskiego we wskazanym okresie poważnie zakłóciłoby właściwe funkcjonowanie pracodawcy. Pracodawcy w takiej sytuacji powinni przedstawić na piśmie uzasadnienie takiego odroczenia urlopu rodzicielskiego. Urlop ojcowski Wprowadzenie przez dyrektywę prawa do wykorzystania 10 dni roboczych wyłącznie dla ojca dziecka, któremu to urlop przysługuje z okazji narodzin dziecka. Do decyzji państwa członkowskiego jest czy wykorzystanie wspomnianego urlopu będzie możliwe częściowo także przed narodzinami dziecka i na elastycznych zasadach. Obecnie ustawodawstwo polskie przewiduje już instytucję urlopu ojcowskiego. Ze wspomnianego urlopu może skorzystać pracownik-ojciec wychowujący dziecko. Te same przepisy znajdą zastosowanie także w razie przysposobienia. Na wykorzystanie urlopu ojcowskiego pracownik ma obecnie 24 miesiące od momentu urodzenia się dziecka. Wymiar tego urlopu to 2 tygodnie, przy czym w okres ten wlicza się także święta czy weekendy i może być podzielony na 2 części. Elastyczna organizacja czasu pracy Możliwość dostosowania przez pracownika jego organizacji pracy, w tym przez wykorzystanie pracy zdalnej, elastycznych rozkładów czasu pracy lub zmniejszenie wymiaru czasu pracy. Zgodnie z dyrektywą państwa członkowskie wprowadzają niezbędne środki w celu zapewnienia, aby pracownicy i opiekunowie posiadający dzieci do określonego wieku (co najmniej do 8 lat)mieli prawo do występowania z wnioskiem o elastyczną organizację pracy. Czas trwania takiej elastycznej organizacji pracy może być w rozsądny sposób ograniczony. Obecnie ustawodawstwo polskie przewiduje w art. 142 KP, że na pisemny wniosek pracownika pracodawca może ustalić indywidualny rozkład jego czasu pracy w ramach systemu czasu pracy, którym pracownik jest objęty. Podstawa prawna:   Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1158 w sprawie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym rodziców i opiekunów oraz uchylająca dyrektywę Rady 2010/18/UE Data: 15 marca 2022 r. [...]
8 marca 2022BlogUmowa stanowi podstawowy dokument dla każdej spółki. Rozstrzyga się w niej najważniejsze kwestie, dotyczące chociażby reprezentacji, praw i obowiązków wspólników, zarządzania majątkiem czy likwidacji. To w umowie określa się przedmiot działalności spółki, wysokość kapitału zakładowego, liczbę i wartość udziałów, czy czas jej trwania. Oczywiście zawarcie ważnej umowy spółki warunkuje jej utworzenie oraz wpis do Krajowego Rejestru Sądowego. Nie ma więc wątpliwości, że także zmiana umowy – która zawsze stanowi pokłosie zmian w organizacji samej spółki – jest niezwykle istotnym przedsięwzięciem, które zawsze powinno zostać przeprowadzone zgodnie z prawem. W przeciwnym wypadku wspólnicy mogą mieć poważne trudności z wdrożeniem swoich pomysłów i dalszym rozwojem działalności. Jak więc wygląda procedura zmiany umowy spółki w wybranych jej typach?   Zmiana umowy spółki komandytowej Aby zmiana umowy spółki komandytowej stała się faktem, konieczna jest zgoda na tę czynność wyrażona przez wszystkich wspólników. Aczkolwiek w umowie można przewidzieć mniej surowe warunki zmiany tego kontraktu, przykładowo poprzez zdefiniowanie podmiotowej większości niezbędnej do przeprowadzenia zmiany umowy spółki komandytowej. Zgoda ta może – i przeważnie tak się dzieje – przybrać formę uchwały, lecz nie ma takiego wymogu. W każdym przypadku zmiana umowy spółki komandytowej wymaga zachowania formy aktu notarialnego. Po jego sporządzeniu można rozpocząć procedurę rejestracji zmian w Krajowym Rejestrze Sądowym.   Zmiana umowy spółki jawnej Spółka jawna należy do jednej z najczęściej wykorzystywanych w praktyce działalności gospodarczej. W przypadku, gdy umowa spółki została zawarta w formie pisemnej – a jest to standardowe rozwiązanie – to także zmiana umowy spółki jawnej musi zostać przeprowadzona w tej formie. Także pisemnie wspólnicy powinni wyrazić swoją zgodę na zmiany. Jeżeli jednak umowa spółki została zawarta w formie aktu notarialnego – chociażby ze względu na wniesienie do spółki nieruchomości w charakterze wkładu wspólnika – w formie tej należy także zmienić umowę spółki. Pewnym ułatwieniem przy zmianie umowy omawianej tu spółki może okazać się skorzystanie z formularza S24. Dzięki niemu stosowne formalności można załatwić właściwie bez wychodzenia z domu. Jednak korzystając z tego rozwiązania, należy liczyć się z tym, że pozwala ono jedynie na przeprowadzenie standardowych zmian. Gdyby więc wspólnicy chcieli w poważniejszy sposób zreformować łączącą ich umowę spółki jawnej, warto wybrać tradycyjną ścieżkę.   Zmiana umowy spółki z o.o. Zmiana umowy spółki z o.o. możliwa jest tylko po podjęciu przez wspólników stosownej uchwały (wymóg aktu notarialnego). Określa się w niej jakie dokładnie zmiany mają zajść w umowie. Uchwałę tę podejmuje się podczas zgromadzenia wspólników – oczywiście po jego poprawnym zwołaniu oraz przeprowadzeniu. Kodeks spółek handlowych stanowi, że zmiana umowy spółki z o.o. możliwa jest tylko wówczas, gdy za stosowną uchwałą zostanie oddane co najmniej 2/3 głosów. Jeżeli jednak chodzi o istotną zmianę przedmiotu działalności spółki, Kodeks wymaga większości 3/4 głosów „za”. Należy przy tym pamiętać, że w samej umowie wspólnicy mogą określić bardziej restrykcyjne warunki jej zmiany. Wówczas mają one pierwszeństwo przed przepisami Kodeksu spółek handlowych. W przypadku, gdy doszło do zmiany umowy spółki z o.o., jej zarząd jest zobowiązany zgłosić ten fakt do Krajowego Rejestru Sądowego. Na dopełnienie tej formalności członkowie zarządu mają 7 dni, licząc od dnia powzięcia uchwały przez wspólników. Oczywiście przed dokonaniem wpisu, sąd bada poprawność i legalność przeprowadzenia samej procedury oraz wprowadzonych do umowy zmian. Błędy w tym obszarze mogą doprowadzić do odmowy rejestracji zmian.   Podsumowanie Bez względu na to, o umowę dokładnie jakiej spółki chodzi, procedura jej zmiany jest wymagająca. W jej ramach należy nie tylko przeanalizować, jakie dokładnie zmiany mają zostać wprowadzone do umowy, ale również poprawnie je zredagować oraz dopełnić wszelkich formalności związanych z procedurą zmiany. Dlatego w takich sprawach warto skorzystać z pomocy doświadczonych prawników. W naszej Kancelarii od wielu lat z powodzeniem świadczymy usługi prawne przy zmianach umów spółek – zarówno kapitałowych, jak i osobowych. Nasze wsparcie zawsze jest ściśle dostosowane do zgłaszanych potrzeb klientów, tak aby poprawnie przeprowadzone zmiany przysłużyły się do dalszego rozwoju spółki i prowadzonej w jej ramach działalności gospodarczej. [...]
11 lipca 2023Blog / Kredyty frankoweWyrok TSUE w sprawie C-520/21 a sposób naliczania odsetek w sprawach frankowych   15 czerwca 2023 r. TSUE wydał przełomowy dla kredytobiorców frankowych wyrok. Stwierdził bowiem, iż w przypadku unieważnienia umowy kredytowej, bank nie może domagać się od konsumenta zwrotu żadnych kwot poza nominalnym zwrotem kwoty kapitału kredytu i odsetek, a w szczególności nie jest bankowi należne wynagrodzenie za korzystanie z kapitału. Jednocześnie TSUE stwierdził, iż z roszczeniem tego typu może wystąpić konsument-kredytobiorca. TSUE poza rozstrzygnięciem kwestii wynagrodzenia za korzystanie z kapitału, wypowiedział się również w kwestii sposobu naliczania odsetek w sprawach frankowych. Dotychczas sądy orzekały zgodnie z uchwałą siedmiu sędziów Sądu najwyższego z 7 maja 2021 r., sygn. akt III CZP 6/21, zgodnie z którą odsetki można liczyć dopiero od momentu złożenia w sądzie przez kredytobiorcę oświadczenia o zapoznaniu się ze skutkami nieważności umowy. Powyższe Sąd Najwyższy zawarł w uzasadnieniu wyroku. Jako że uchwała została wydana przez SN w składzie siedmiu sędziów, sądy traktują ją wraz z uzasadnieniem jak zasadę prawną – tym samym pozbawiają kredytobiorców frankowych, którzy wygrali z bankami, ogromnych kwot z tytułu odsetek. Podkreślić należy, że obowiązek złożenia takie oświadczenia nie wynika z przepisów prawa unijnego – w tym dyrektywy 93/13, ani z orzecznictwa TSUE. Trudno zatem powiedzieć jaka była motywacja Sądu Najwyższego, który postawił interesy banków nad interesami konsumentów. Z wyroku TSUE w sprawie c-520/21 wynika natomiast, że odsetki powinny być naliczane zgodnie z przepisami prawa, tj. od dnia wezwania do zapłaty, a konkretnie – od dnia następnego po dniu, w którym upłynął termin na dokonanie zapłaty, tym samym oczywiście poprawił sytuację kredytobiorców frankowych. [...]
29 kwietnia 2022BlogCzy należy zmienić istniejący regulamin wynagrodzeń gdy wprowadzamy warunki proporcjonalnego naliczania premii za wynik? Oczywiście zależy to od okoliczności. Zapraszam poniżej do wyjaśnienia. W przypadku gdy: wcześniej nie było żadnych uregulowań w regulaminie w zakresie premii i warunków jej przyznawania powinno się wprowadzić zmiany w regulaminie wynagradzania w tym zakresie w sposób przyjęty u danego pracodawcy. Pamiętajmy o dodatkowej czynności, gdy w spółce działają związki zawodowe. Wtedy zapisy uzgadniamy z zakładową organizacją związkową. Regulamin wynagrodzenia po dodaniu nowych zapisów wchodzi w życie po upływie 2 tygodni od dnia podania go do wiadomości pracowników w sposób przyjęty u danego pracodawcy. w regulaminie pracy mamy już uregulowania dotyczące premii należy się przyjrzeć czy proponowane warunki jej proporcjonalnego naliczania są bardziej korzystne dla pracownika niż już obowiązujące czy jednak mniej korzystne. Biorąc pod uwagę ocenę proponowanego zapisu będziemy mieli 2 (dwa) postępowania: Wprowadzenie warunków mniej korzystnych (np. zakładających proporcjonalne naliczanie premii z uwagi na nieobecność chorobową powyżej 5 dni w danym miesiącu) do regulaminu wynagrodzenia wiązać się będzie z dokonaniem: zmian zapisów w regulaminie oraz podania go do wiadomości pracowników w sposób uzgodniony u danego pracodawcy z uwzględnieniem odpowiednich terminów oraz wypowiedzenia zmieniającego lub zmiany w trybie porozumienia stron. Dopiero po upływie okresu wypowiedzenia lub z nadejściem daty wskazanej w porozumieniu nowe warunki zaczną obowiązywać konkretnego pracownika. Na taki tryb zmiany warunków umownych nie ma wpływu fakt, że nowa treść regulaminu mogła już wejść w życie. 2. Wprowadzenie warunków bardziej korzystnych dla pracownika. Wówczas zapisy korzystniejsze z mocy prawa zastępują poprzednie postanowienia, które były mniej korzystne dla pracownika. W takiej sytuacji dokonane zmiany zapisów w regulaminie wynagradzania obowiązują już z chwilą wejścia w życie regulaminu. [...]
1 marca 2021Blog / Covid
13 lutego 2023BlogTrudno w ostatnich latach wymienić rok, w którym nie doszłoby do znaczących zmian w prawie. W wielu obszarach wiedzę na temat obowiązujących przepisów trzeba aktualizować na bieżąco. Nie inaczej jest w przypadku roku 2023, który przyniósł mnóstwo nowinek, obejmujących m.in.: prawo pracy, zasady rozliczania składek czy zmiany w podatkach. Przedsiębiorcy muszą szybko dostosować się do wprowadzonych regulacji. Przygotowaliśmy artykuł, w którym informujemy o najważniejszych zmianach. Co zmienia się w prawie pracy w 2023 roku? Dziś coraz częściej konieczne jest dopasowywanie obowiązujących przepisów prawa do rozwoju technologicznego i dynamicznie zmieniającego się stylu życia. Pojęcia, które jeszcze kilka lat temu nie miały żadnego znaczenia, obecnie są jednymi z najważniejszych trendów w gospodarce. Mowa w tym przypadku np. o pracy zdalnej. Wiele firm zdecydowało się na takie rozwiązanie w celu obniżenia kosztów i zwiększenia wydajności. Z tego też powodu w 2023 roku zmieniło się prawo pracy. Wprowadzono zarówno nowe regulacje formalne (usunięcia przepisów dotyczących telepracy, uregulowanie kwestii zawierania umów), jak i praktyczne, polegające np. na konieczność zapewnienia pracownikowi, który wykonuje zawodowe obowiązku z domu, niezbędnych materiałów czy narzędzi pracy. Co istotne, według nowych przepisów pracownik musi wyrazić zgodę na świadczenie pracy w formie zdalnej. Będzie ona możliwa na stałe, w modelu hybrydowym lub okazjonalnie. Co warto wiedzieć o kontroli trzeźwości i nowych urlopach w 2023? Nowinek w przepisach jest więcej. Zmiany prawa pracy w 2023 roku dotkną również badania trzeźwości pracowników. Każda firma będzie mogła przeprowadzić kontrolę w miejscu pracy, jeśli okaże się to niezbędne do zagwarantowania ochrony zdrowia i życia osób zatrudnionych lub postronnych, czy też ochrony mienia. Do badań można wykorzystać alkomat – nie trzeba pobierać krwi. Podobne zasady będą obowiązywały w przypadku kontroli na obecność innych środków odurzających. Jeszcze w roku ubiegłym wprowadzono w państwach członkowskich UE tzw. dyrektywę work-life balance, której przepisy wejdą w życie w 2023 roku. Nowe regulacje dotyczą przede wszystkim urlopów – np. dodatkowe 2 dni wolnego będą przysługiwały każdemu pracownikowi z powodu działania „siły wyższej”, a 5 dni urlopu należne będzie w ramach opieki nad chorymi członkami rodziny. Wydłuży się również czas trwania urlopu rodzicielskiego. Jakie zmiany w podatkach czekają przedsiębiorców w 2023 roku? W najbliższym czasie właściciele firm szczególną uwagę powinni zwrócić na rozliczanie składek. W 2023 roku czekają ich aż dwie podwyżki. Od 1 stycznia minimalne wynagrodzenie za pracę wynosi 3 490 zł. Zmieni się ono już w lipcu, kiedy wzrośnie do 3 600 zł. Wpłynie to oczywiście na podstawę składki na ubezpieczenia społeczne. Warto również pamiętać o tym, że od początku roku każdy przedsiębiorca powinien posiadać profil użytkownika na Platformie Usług Elektronicznych (PUE) ZUS. Ponadto od 2023 roku konieczne jest rozliczanie składek zdrowotnych za rok poprzedni, które może wiązać się z dopłatą lub zwrotem nadpłaconych kwot. Przedsiębiorcy muszą w tej sprawie złożyć w ZUS odpowiedni dokument. Zmiany w podatkach na tym jednak się nie kończą. Szereg nowych regulacji dotknie także CIT, PIT i VAT. Najważniejsze nowości to m.in.: uchylenie przepisów o ukrytej dywidendzie, zawieszenie podatku minimalnego, likwidacja obowiązku złożenia informacji PIT/WZ, czy też odroczenie wejścia w życie zmian w limitach płatności gotówkowych. [...]
18 lipca 2023Blog / Kredyty frankoweZawieszenie spłaty rat kredytu w świetle wyroku TSUE w sprawie C-287/22   Polski sąd zadał pytanie prejudycjalne dotyczące zawieszenia spłaty kredytu frankowego W zakończonym 15 czerwca 2023 roku postępowaniu przed TSUE trybunał odpowiadał na następujące pytanie prejudycjalne Sądu Okręgowego w Warszawie XXVII Wydziału Cywilnego: „Czy w świetle zasady skuteczności i proporcjonalności art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 sprzeciwiają się takiej wykładni przepisów krajowych lub orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którymi sąd krajowy może – w szczególności ze względu na ciążące na konsumencie obowiązki rozliczenia się z przedsiębiorcą albo dobrą sytuację finansową przedsiębiorcy – nie uwzględnić wniosku konsumenta o zarządzenie przez sąd środka tymczasowego (zabezpieczenia powództwa) polegającego na zawieszeniu na czas trwania postępowania wykonywania umowy, która prawdopodobnie zostanie uznana za nieważną na skutek usunięcia z niej nieuczciwych warunków umownych?” Pytanie zadane zostało w postępowaniu toczącym się z powództwa konsumentów przeciwko Getin Noble Bank S.A. Kiedy zdaniem TSUE sąd powinien udzielić zabezpieczenia? W cytowanym wyroku TSUE stwierdził, że dyrektywa 93/13 „stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które nie pozwala sądowi rozpoznającemu sprawę co do istoty, właściwemu do dokonania oceny nieuczciwego charakteru warunku umownego, na zarządzenie środków tymczasowych, takich jak zawieszenie postępowania egzekucyjnego, w sytuacji gdy zarządzenie takich środków jest konieczne do zagwarantowania pełnej skuteczności jego ostatecznego orzeczenia, ponieważ przepisy te mogą naruszać skuteczność ochrony zamierzonej przez wspomnianą dyrektywę”. W praktyce oznacza to, że jeżeli skuteczność orzeczenia tego wymaga, sąd rozpoznający sprawę powinien udzielić zabezpieczenia roszczeń konsumenta i zawiesić spłatę rat kredytu. Ponadto TSUE podkreślił, iż potrzeba zastosowania środka zabezpieczającego może zaistnieć z uwagi na długotrwałość procesu sądowego i postępującą w jego trakcie spłatę kredytu w kwotach przewyższających faktycznie należne, gdyby nieuczciwe postanowienia nie zostały wprowadzone do umowy. Co istotne, zdaniem TSUE, w przypadku uznania przez sąd, iż z uwagi na nieuczciwy charakter postanowień umowy, po których usunięciu umowa nie może dalej funkcjonować, oddalenie wniosku o udzieleniu mu zabezpieczenia w postaci zawieszenia spłaty rat kredytu, „uczyniłoby przynajmniej w części nieskutecznym ostateczne orzeczenie co do istoty sprawy. Takie prawomocne orzeczenie nie prowadziłoby bowiem do przywrócenia sytuacji prawnej i faktycznej, w jakiej znajdowałby się konsument w braku rzeczonego nieuczciwego warunku, zgodnie z orzecznictwem przytoczonym w pkt 39 niniejszego wyroku, ponieważ zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami proceduralnymi jedynie część zapłaconej już kwoty mogłaby być przedmiotem tego ostatecznego orzeczenia”. Trybunał podkreślił także, iż nieudzielenie zabezpieczenia może skutkować koniecznością rozszerzenia powództwa o raty uiszczone w trakcie postępowania, a nawet wystąpienia z nowym powództwem, którego przedmiotem miałoby być uregulowanie miesięcznych rat, które nie były objęte pierwotnym powództwem. W szczególności TSUE podkreślił, że rozszerzenie powództwa w postępowaniu przed sądem II instancji, zatem nieuzyskanie zawieszenia spłaty rat kredytu  na czas postępowania niweczyłoby osiągnięcie celu dyrektywy 93/13, polegającego na przywróceniu poprzedniej sytuacji prawnej i faktycznej konsumenta. Nie sposób nie zgodzić się z argumentacją TSUE, w szczególności w świetle utrzymującej się w Sądzie Okręgowym w Krakowie linii orzeczniczej w zakresie zabezpieczenia roszczeń kredytobiorców frankowych. Czy konieczne jest dokonanie nadpłaty kredytu przez konsumenta? TSUE nie uzależnił zawieszenia spłaty kredytu od nadpłaty kapitału kredytu przez konsumenta. Wskazał jedynie, iż udzielenie zabezpieczenia wydaje się być w takim przypadku w szczególności uzasadnione. Podkreślił natomiast, iż odmówienie zawieszenia może spowodować pogorszenie jego sytuacji finansowej  do tego stopnia, że konsument ten nie będzie miał już możliwości wszczęcia niezbędnych działań w celu uzyskania zwrotu kwot, do których ma prawo na podstawie unieważnionej umowy, a dalej – uniemożliwić mu spłatę kolejnych rat kredytu przypadających na okres trwającego postępowania sądowego. To z kolei może skutkować podjęciem przez bank czynności na drodze postępowania egzekucyjnego i narazić konsumenta m. in. na utratę domu, na którym bank zabezpieczył się hipotecznie. [...]
6 września 2022BlogPrzepisy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1152 nadal nie zostały zaimplementowane do polskiego porządku prawnego. Jedną z planowanych zmian jest rozszerzenie ochrony pracowniczej przed negatywnymi konsekwencjami służbowymi. Wspomniana ochrona będzie rozszerzona m.in. na następujące kategorie pracowników: Pracownicy, którzy wystąpią z wnioskiem o zmianę warunków zatrudnienia na bardziej przewidywalne i bezpieczne warunki pracy. Wspomnianego wniosku nie będziesz mógł złożyć w przypadku zatrudnienia na podstawie umowy na okres próbny. Uprawnienie złożenia wniosku ma przysługiwać 1 (jeden) raz w roku. Przykładowo jako pracownik możesz zawnioskować o: zmianę umowy na czas nieokreślony zatrudnienie w pełnym wymiarze pracy Pracownicy dochodzący wliczenia szkoleń innych niż szkolenie bhp do czasu pracy.  Pracownicy pracujący równolegle u innego pracodawcy na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej. Także współpracujący w ramach własnej działalności gospodarczej. Równoległe zatrudnienie nie może być przyczyną uzasadniającą zwolnienie pracownika, przygotowanie do wypowiedzenia lub rozwiązania umowy. Musimy pamiętać jednak, że nie będzie to dotyczyło np.: sytuacji złamania zakazu działalności konkurencyjnej. Pracownicy korzystający z urlopu opiekuńczego. Urlop opiekuńczy to będzie nowa instytucja w Kodeksie pracy. Pracownikowi będzie przysługiwał taki urlop w wymiarze 5 dni w roku kalendarzowym.  Cel na jaki będziesz mógł przeznaczyć urlop to: zapewnienie osobistej opieki lub wsparcie z poważnych względów medycznych osobie będącej członkiem rodziny lub  zamieszkującej w tym samym gospodarstwie domowym. Od dnia złożenia wniosku  oraz w okresie korzystania z tego urlopu  będziesz objęty ochroną przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę jak pracownik korzystający z urlopu macierzyńskiego. Czyli pracodawca nie będzie mógł Ci ani wypowiedzieć, ani rozwiązać umowy bez wypowiedzenia. jak również prowadzić przygotowań do rozwiązania lub wypowiedzenia umowy. Więcej na temat następnych kategorii rozszerzonej ochrony pracowników w kolejnym naszym wpisie.   Podstawa prawna: projekt ustawy z 15 lipca 2022 r. o zmianie ustawy kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw [...]
12 sierpnia 2022Blog / CovidObecnie nadal obowiązuje w Polsce stan zagrożenia epidemicznego. Zniesienie stanu epidemii i wprowadzenie stanu zagrożenia epidemicznego od dnia 16 maja 2022 praktycznie nie zmienia nic w sytuacji pracodawców i pracowników. Przypomnijmy jakie uregulowania covidowe nadal obowiązują: PRACA ZDALNA. Pracodawca może nadal polecić pracownikowi pracę zdalną na dotychczasowych zasadach. Praca zdalna może być polecana w trakcie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii. Także w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu, w celu przeciwdziałania COVID-19. SZKOLENIA BHP. W trakcie stanu zagrożenia epidemicznego, nadal można przeprowadzać wstępne szkolenia BHP w całości w sposób zdalny. Jednak pamiętaj, że stacjonarne instruktaże stanowiskowe muszą być przeprowadzone dla następujących grup: a) pracownika zatrudnionego na stanowisku, na którym występuje narażenie na działanie czynników niebezpiecznych, b) pracownika zatrudnianego na stanowisku robotniczym, c) pracownika przenoszonego na stanowisko robotnicze lub takie na którym narażony jest na czynniki niebezpieczne, d) studenta odbywającego praktykę studencką, e) ucznia, który odbywa naukę zawodu.  Szkolenia okresowe BHP obowiązek ich wykonania pozostaje nadal zawieszony w okresie zagrożenia epidemicznego. Zgodnie z rozporządzeniem covidowym jeżeli termin przeprowadzenia szkolenia okresowego BHP przypada m.in. w okresie zagrożenia epidemicznego. To termin ten wydłuża się do 60 dnia od dnia odwołania stanu zagrożenia. BADANIA MEDYCZNE. W związku z obowiązywaniem stanu zagrożenia epidemicznego nadal pozostaje zawieszony obowiązek wykonywania badań okresowych. Nie obowiązuje zakaz dopuszczenia pracownika do pracy bez ważnych badań okresowych. Rozporządzenie covidowe wprowadza termin 180 dni. Jest to okres po zniesieniu stanu zagrożenia epidemicznego i w tym czasie należy wykonać badania okresowe.  Ważność utrzymują wszystkie orzeczenia lekarskie wydane w ramach wstępnych, okresowych i kontrolnych badań lekarskich. Mowa o orzeczeniach, których ważność upłynęła po dniu 7 marca 2020 r. Nie dłużej jednak niż do upływu wspomnianych  180 dni od dnia odwołania stanu zagrożenia epidemicznego. OBOWIĄZEK POLECENIA WYKORZYSTANIA ZALEGŁEGO URLOPU. Pracodawca w trakcie trwania stanu zagrożenia epidemicznego może kierować pracowników na zaległy urlop wypoczynkowy w wymiarze do 30 dni. Ważne: pracodawca może wyznaczyć sam termin takiego urlopu, także bez zgody pracownika. Podstawa prawna: Ustawa z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2021 r. poz. 2095). Rozporządzenie ministra zdrowia z 12 maja 2022 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze RP stanu zagrożenia epidemicznego (Dz.U. z 2022 r. poz. 1028). Rozporządzenie ministra zdrowia z 12 maja 2022 r. w sprawie odwołania na obszarze RP stanu epidemii (Dz.U. z 2022 r. poz. 1027). [...]
7 marca 2023BlogPrawo reguluje dziś wiele aspektów związanych z nieruchomościami. Od kupna i sprzedaży, po ustanawianie hipotek i zastawów, aż po zajmowanie nieruchomości. W gąszczu przepisów oraz procedur łatwo można się pogubić. Dlatego warto skonsultować się z prawnikiem, aby uniknąć nieporozumień i szybko rozwiązać ewentualne problemy, takie jak np. eksmisja. Podpowiadamy, kiedy pomoc eksperta będzie najbardziej przydatna oraz wyjaśniamy, w jakich aspektach prawo własności nieruchomości rodzi najwięcej wątpliwości. Bezumowne zajmowanie nieruchomości a pomoc prawnika – co warto wiedzieć? Na początku trzeba zaznaczyć, że przepisy związane z nieruchomościami są regulowane w Polsce w kilku różnych aktach, do których zaliczamy m.in.: Kodeks cywilny, Ustawę Prawo budowlane, Ustawę o gospodarce nieruchomościami czy Ustawę o własności lokali. Nie każdy prawnik będzie specjalizował się w wymienionej tematyce. Wybierając się więc do kancelarii prawnej, warto sprawdzić, czy ma ona w swojej ofercie usługi związane z prawem własności nieruchomości. Wróćmy jednak do bezumownego zajmowania nieruchomości. To jedna z najbardziej spornych kwestii w tej tematyce. Dotyczy sytuacji, w której ktoś bez odpowiedniego tytułu prawnego lub zgody właściciela korzysta z jego mieszkania, działki, domu, czy nawet miejsca parkingowego. Czasami osoba łamiąca w ten sposób prawo jest nieświadoma swojego postępowania, ale zazwyczaj takie sprawy dotyczą celowego działania i wiążą się ze skomplikowanym postępowaniem. Bezprawne zajmowanie nieruchomości może mieć kilka negatywnych skutków dla osoby łamiącej prawo – przede wszystkim właściciel powinien żądać zaniechania naruszeń i przywrócenia danego miejsca do odpowiedniego stanu. Może również walczyć o wypłacenie wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości oraz odszkodowania. Niewiele takich spraw kończy się polubownie. Często potrzebne jest postępowania sądowe, a także eksmisja. Dlatego warto przed podjęciem jakichkolwiek kroków skonsultować się z prawnikiem. Eksmisja i inne aspekty prawa nieruchomości – kiedy zgłosić się do kancelarii? Przywrócenie posiadania nieruchomości to kolejne ze skomplikowanych zagadnień prawa. Najczęściej dotyczy sytuacji, w której lokatorzy (np. niepłacący najemcy) nie chcą opuścić mieszkania lub domu, który należy do innej osoby. Wtedy najczęściej konieczna jest eksmisja. Doświadczony prawnik odpowie na najważniejsze pytania, związane z tego typu działaniem oraz wskaże, co należy zrobić, by uzyskać wyrok eksmisji i odzyskać nieruchomość. Kancelaria może również pomóc w innych aspektach, obejmujących prawo własności nieruchomości. Porady prawnika warto zasięgnąć m.in. w przypadku badania stanu prawnego mieszkania przed jego zakupem. Ponadto, wsparcie specjalisty będzie przydatne w takich kwestiach, jak: zasiedzenie, zniesienie współwłasności, spór dotyczący granic nieruchomości, zmiana sposobu użytkowania, czy też uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. Tematyka ta jest bardzo szeroka, dlatego warto wybierać prawników, którzy mają w swojej specjalizacji nieruchomości i mogą w tym obszarze wykazać się wiedzą i doświadczeniem. [...]
9 września 2022BlogPrzepisy zasadniczo dają szczególną ochronę kobietom w ciąży zatrudnionym na podstawie umowy o pracę. Przyjrzyjmy się nieco bliżej sytuacji pracownicy w ciąży zatrudnionej na podstawie umowy o pracę na czas określony. Artykuł 177 Kodeksu pracy wskazuje wprost, że umowa o pracę zawarta na czas określony przekraczający jeden miesiąc, która uległaby rozwiązaniu po upływie trzeciego miesiąca ciąży, ulega przedłużeniu z mocy prawa do dnia porodu. Jeżeli w wyniku przedłużenia umowy do dnia porodu zostanie przekroczony limit 33 miesięcy, to nie przekształca się ona w umowę na czas nieokreślony. Natomiast umowa na czas określony zawarta w celu zastępstwa pracownika nie ulegnie przedłużeniu do dnia porodu.  Będzie to miało miejsce nawet gdyby jej rozwiązanie przypadło na przykład na 8 (ósmy) miesiąc ciąży pracownicy. Jako pracodawca zastanawiasz się pewnie jakie formalności Cię czekają w związku z przedłużeniem umowy. Otóż nie jest do tego konieczne jakiekolwiek działanie z Twojej strony. Do przedłużenia dochodzi bowiem automatycznie. Pamiętaj, że okres umowy przedłużonej jest kontynuowaniem zatrudnienia w oparciu o umowę na czas określony zawartą wcześniej. W takiej sytuacji zmianie z mocy prawa ulega jedynie termin zakończenia umowy. Pomimo braku obowiązku dodatkowych działań dobrą praktyką spotykaną u niektórych pracodawców jest wręczenie pracownicy informacji w formie pisemnej. Takie pismo w swojej treści zwierałoby informację o przedłużeniu umowy na czas określony do dnia porodu. Brak przeszkód, żeby egzemplarz takiego pisma przechowywać w dokumentacji pracowniczej w części B. Jako, że jest to element nieobligatoryjny i mający charakter czysto informacyjny brak podstaw do podpisu takiego dokumentu przez pracownicę. Podstawa prawna: Artykuł 25 ze zn. 1 Kodeksu pracy Artykuł 177 Kodeksu pracy [...]
13 lipca 2023Blog / Kredyty frankoweWyrok TSUE w sprawie C-520/21 – co z roszczeniami banków o bezumowne korzystanie z kapitału? Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej odpowiedział na pytanie warszawskiego sądu Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie w trybie odesłania prejudycjalnego zadał Trybunałowi następujące pytanie: „Czy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich 1 , a także zasady skuteczności, pewności prawa i proporcjonalności należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej przepisów krajowych, zgodnie z którą w przypadku uznania, że umowa kredytu zawarta przez bank i konsumenta jest od początku nieważna z powodu zawarcia w niej nieuczciwych warunków umownych, strony oprócz zwrotu pieniędzy zapłaconych w wykonaniu tej umowy (bank – kapitału kredytu, konsument – rat, opłat, prowizji i składek ubezpieczeniowych) oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od chwili wezwania do zapłaty, mogą domagać się także jakichkolwiek innych świadczeń, w tym należności (w szczególności wynagrodzenia, odszkodowania, zwrotu kosztów lub waloryzacji świadczenia) z tytułu tego, że: spełniający świadczenie pieniężne został czasowo pozbawiony możliwości korzystania ze swoich pieniędzy, przez co utracił możliwość zainwestowania ich i osiągnięcia dzięki temu korzyści, spełniający świadczenie pieniężne poniósł koszty obsługi umowy kredytu i przekazania pieniędzy drugiej stronie, otrzymujący świadczenie pieniężne odniósł korzyść polegającą na tym, że mógł czasowo korzystać z cudzych pieniędzy, w tym mógł je zainwestować i dzięki temu uzyskać korzyści, otrzymujący świadczenie pieniężne czasowo miał możliwość korzystania z cudzych pieniędzy nieodpłatnie, co byłoby niemożliwe w warunkach rynkowych, wartość nabywcza pieniędzy spadła na skutek upływu czasu, co oznacza realną stratę dla spełniającego świadczenie pieniężne, czasowe udostępnienie pieniędzy do korzystania może zostać potraktowane jako spełnienie usługi, za którą spełniający świadczenie pieniężne nie otrzymał wynagrodzenia?” Zadane pytanie było szczególnie ważne dla większości kredytobiorców frankowych, ponieważ odpowiedź na nie mogła przełożyć się zarówno na rozstrzygnięcia w toczących się sprawach o unieważnienie umów frankowych, jak i sprawach wytoczonych przeciwko nich przez banki o przyznanie wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z kapitału. Wielu kredytobiorców frankowych uzależniało wystąpienie z roszczeniem przeciwko bankom od wyroku wydanego przez TSUE. 15 czerwca 2023 roku TSUE orzekł, iż bankowi wynagrodzenie za korzystanie z kapitału nie przysługuje Zdaniem TSUE bank może żądać tylko zwrotu przekazanego kapitału kredytu oraz zapłaty odsetek liczonych od wezwania do zapłaty. Poza wyżej wymienionymi roszczeniami bankowi nie przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z kapitału, odszkodowanie, zwrot kosztów, czy waloryzacja świadczenia. TSUE stwierdził, że „wykładnia prawa krajowego, zgodnie z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy, a tym samym otrzymania wynagrodzenia za korzystanie tego kapitału przez konsumenta, przyczyniłaby się do wyeliminowania odstraszającego skutku wywieranego na przedsiębiorców poprzez uznanie tej umowy za nieważną”. Co więcej – TSUE wprost stwierdził, że argumentacja banku, jakoby wskutek uznania jego roszczeń o wynagrodzenie za korzystanie z kapitału za niedopuszczalne, konsument uzyskał „darmowy” kredyt stała w sprzeczności z przepisami dyrektywy 93/13. A co z roszczeniem kredytobiorcy frankowego wobec banku? Czy jemu należy się wynagrodzenie? Pytanie zadane zostało w sprawie wytoczonej przez kredytobiorcę frankowego przeciwko bankowi, w której kredytobiorca domaga się od banku wynagrodzenia za korzystanie z jego kapitału. TSUE stwierdził, że podstawowym założeniem dyrektywy 93/13 jest wywarcie odstraszającego skutku na przedsiębiorców stosujących nieuczciwe postanowienia w umowach zawieranych z konsumentami i zniechęcenie ich do stosowania takich praktyk w przyszłości. Powyższe dotyczy tylko przedsiębiorców o nie oznacza, że tego roszczenia wykraczające poza zwrot równowartość zapłaconych na rzecz banku kwot nie przysługuje kredytobiorcom – konsumentom. TSUE stwierdził bowiem, iż: „konsument ma prawo żądać od instytucji kredytowej rekompensaty wykraczającej poza zwrot miesięcznych rat i kosztów zapłaconych z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty, pod warunkiem poszanowania celów dyrektywy 93/13 i zasady proporcjonalności”. Stabilność rynków finansowych wytłumaczeniem nieuczciwego działania banków? TSUE w wyroku z 15 czerwca 2023 r. wskazał, iż „argument dotyczący stabilności rynków finansowych nie ma znaczenia w ramach wykładni dyrektywy 93/13, która ma na celu ochronę konsumentów. Ponadto nie można dopuścić, by przedsiębiorcy mogli obejść cele realizowane przez dyrektywę 93/13 ze względu na zachowanie stabilności rynków finansowych. Do instytucji bankowych należy bowiem organizacja działalności w sposób zgodny z tą dyrektywą”. Banki nie mogą zatem zasłaniać się trudną sytuacją sektora bankowego, czy gigantycznymi stratami w sytuacji unieważnienia umowy kredytowej z uwagi na uznanie jej postanowień za nieuczciwe. Tym bardziej okoliczności te nie mogą przemawiać za uznaniem roszczeń banku o zrekompensowanie jego straty poniesionej wskutek stosowania niekorzystnych dla konsumenta postanowień. [...]
29 kwietnia 2022BlogOsoby z Ukrainy, które przekroczyły polską granicę od 24 lutego 2022 roku w związku z działaniami wojennymi prowadzonymi na terytorium Ukrainy mogą legalnie przebywać i pracować w Polsce. Okres to 18 miesięcy licząc od dnia 24 lutego 2022 z możliwością przedłużenia. Legalność pobytu w Polsce w takim przypadku jest potwierdzona przez Polską Straż Graniczną. Technicznie potwierdzenie następuje poprzez wbicie stempla w paszporcie lub innym dokumencie podróży. Może się także zdarzyć, że wjazd do Polski nie został zarejestrowany przez komendanta Straży Granicznej podczas kontroli granicznej. W takim przypadku obywatel Ukrainy powinien złożyć wniosek o nadanie numeru PESEL nie później niż 90 dni od dnia wjazdu do Polski. Następnie pobyt zostanie zarejestrowany i będzie legalny. Po uzyskaniu statusu legalnego pobytu Ukraińcy otrzymują swobodny dostęp do polskiego rynku pracy. Zatrudniając osobę z Ukrainy z legalnym pobytem obecnie jedyną formalnością o jakiej musisz pamiętać będzie powiadomienie powiatowego Urzędu Pracy.  Powinien to być Urząd właściwy ze względu na siedzibę lub miejsce zamieszkania podmiotu zatrudniającego. Termin na powiadomienie to 14 dni od dnia podjęcia pracy. Takie powiadomienie powinieneś zgłosić w formie elektronicznej Poza tym odformalizowanym powiadomieniem pozostałe czynności przy zatrudnieniu pracownika z Ukrainy pozostają takie same jak przy zatrudnieniu obywatela polskiego. Podstawa prawna: Ustawa z dnia 12 marca 2022 r. o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa (Dz.U. z 2022 r., poz.583) Data artykułu: 28 kwietnia 2022 r. [...]
1 maja 2023BlogZakup domu bądź mieszkania to dla większości osób jedna z najważniejszych życiowych decyzji. Biorąc pod uwagę, że nie wszystkie prawne bądź fizyczne wady nieruchomości da się zauważyć natychmiast, ustawodawca wprowadził dodatkowe zabezpieczenia dla nabywców w postaci rękojmi, gwarancji oraz odpowiedzialności odszkodowawczej wykonawcy. Dowiedz się, jak działają te instrumenty, i sprawdź, kiedy można z nich skorzystać. Wady nieruchomości – co trzeba o nich wiedzieć? Kupując budynek lub lokal – zarówno na ryku pierwotnym, jak i wtórnym – warto upewnić się, że jest on wolny od wad, które w myśl obowiązujących przepisów odszkodowawczych definiowane są jako niekorzystne, całościowe lub częściowe niezgodności z umową. Oprócz najczęściej omawianych fizycznych oraz prawnych wad nieruchomości prawo budowlane wyróżnia również odpowiedzialność za nieprawidłowości jawne i ukryte, a także mające charakter istotny oraz te nieistotne. Wady fizyczne i prawne Sytuację, w której sprzedawana nieruchomość jest niezgodna z zapisami umowy kupna-sprzedaży, określa się mianem wady fizycznej. O jej zaistnieniu i odpowiedzialności odszkodowawczej sprzedającego można mówić m.in., gdy lokal bądź budynek: nie mają właściwości niezbędnych z punktu widzenia ich przeznaczenia, nie nadają się do celu, o którym nabywca poinformował sprzedawcę przy transakcji, a ten nie wniósł sprzeciwu co do celu wykorzystania, zostały wydane w stanie niezupełnym, nie mają właściwości, o których sprzedawca zapewnił nabywcę, przedstawiając stosowny wzór lub próbkę. Z kolei wada prawna nieruchomości rozumiana jest jako sytuacja, w której przedmiot umowy stanowi własność osoby trzeciej bądź jest obciążony jej prawem. Katalog niezgodności uzupełniają decyzja bądź orzeczenie właściwego organu w zakresie ograniczenia w rozporządzaniu nieruchomością. Rękojmia za wady nieruchomości Jeśli w trakcie 5 lat od daty wydania lokalu nabywcy ujawnione zostaną niezgodności, sprzedawca ponosi odszkodowawczą odpowiedzialność rozumianą jako rękojmia za wady prawne lub fizyczne. Wyjątkami zwalniającymi z rękojmi są sytuacje, w których wada prawna bądź fizyczna była znana nabywcy w momencie zawarcia umowy, bądź gdy powstała po przejściu niebezpieczeństwa za nieruchomość na kupującego. Gwarancja a rękojmia – podstawowe różnice Drugim sposobem dochodzenia roszczeń z tytułu odpowiedzialności za stwierdzone nieprawidłowości jest gwarancja odszkodowawcza udzielana przez sprzedającego. Inaczej niż w przypadku rękojmi jej szczegółowe zapisy uzgadniane są przez strony w umowie, które mają swobodę zarówno w zakresie czasu obowiązywania gwarancji, jak i sposoby zgłaszania usterek czy formy likwidacji szkody. Odpowiedzialność odszkodowawcza wykonawcy Gwarancja i rękojmia za wadliwą nieruchomość to niejedyne formy dochodzenia roszczeń przez kupującego. Prawo przewiduje również możliwość ubiegania się o naprawę szkody na podstawie ogólnych przepisów dotyczących niewykonania bądź nienależytego wykonania umowy. Odpowiedzialność odszkodowawcza z artykułu 471 Kodeksu cywilnego wymaga jednak wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesioną szkodą a niewywiązaniem się z umowy przez sprzedającego. Dla porównania przy rękojmi za wady nieruchomości podstawę do dochodzenia roszczeń stanowi już sam fakt ich zaistnienia. [...]
30 czerwca 2023BlogW tym roku została przyjęta przez Parlament Europejski dyrektywa o transparentności wynagrodzeń. Dokładniej dyrektywa dotyczy wzmocnienia stosowania zasady równości wynagrodzeń dla kobiet i mężczyzn. Cel główny dyrektywy to zmniejszenie luki płacowej między kobietami i mężczyznami za pośrednictwem mechanizmów przejrzystości wynagrodzeń oraz mechanizmów egzekwowania. Projekt dyrektywy skupia się na następujących obszarach: Zobowiązanie pracodawców do podjęcia działań niezbędnych do zagwarantowania równego wynagradzania kobiet i mężczyzn za taką samą pracę lub pracę o takiej samej wartości. Osoby ubiegające się o zatrudnienie będą miały prawo do otrzymania od przyszłego pracodawcy informacji o początkowym poziomie wynagrodzenia lub o przedziale wynagrodzenia przewidzianego w odniesieniu do danego stanowiska. Pracodawca przekaże takie informacje w publikowanym ogłoszeniu rekrutacyjnym lub w inny sposób przed rozmową kwalifikacyjną. Pracownicy zyskają prawo do otrzymywania informacji dotyczących ich indywidualnego poziomu wynagrodzenia. Także w zakresie średniego poziomu wynagrodzenia. Takie informacje pracodawcy muszą przygotować w podziale na płeć, w odniesieniu do kategorii pracowników wykonujących taką samą pracę (lub pracę o takiej samej wartości). Dyrektywa ma wprowadzić także zakaz umieszczania klauzul poufności wynagrodzenia w umowach o pracę. Pracodawcy powinni zapewnić swoim pracownikom łatwy dostęp do opisu kryteriów stosowanych do określania poziomów wynagrodzenia i rozwoju kariery zawodowej. WAŻNE: W kwestii wynagrodzeń ciężar dowodu przejdzie z pracownika na pracodawcę. Jeżeli pracownik skieruje sprawę do sądu, to właśnie pracodawca będzie musiał udowodnić, że nie doszło do dyskryminacji płacowej. Każdy pracownik, który poniósł szkodę w wyniku naruszenia praw/obowiązków związanych z zasadą równości wynagrodzeń uzyska prawo do wniesienia roszczenia. Za szkodę będzie mógł ubiegać się o pełne odszkodowanie lub zadośćuczynienie – zgodnie z regulacjami państwa członkowskiego. Dyrektywa ma zostać jeszcze przyjęta przez Radę UE. Wejdzie w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Polska i pozostałe kraje członkowskie UE będą miały najprawdopodobniej 2 lata na jej odpowiednie zaimplementowanie.   [...]
19 sierpnia 2022BlogPraca zdalna sprawdziła się w czasie pandemii. Obecnie nadal obowiązują uregulowania covidowe, które pozwalają na zlecanie pracy zdalnej. Niemniej jednak jest to przysłowiowe  jedno zdanie we wspomnianych przepisach covidowych. Obecnie ustawodawca prowadzi intensywne prace nad wprowadzeniem problematyki pracy zdalnej do Kodeksu pracy. Tym samym zostaną usunięte z Kodeksu przepisy o telepracy. Poniżej najważniejsze założenia postulowanych zmian o pracy zdalnej: Wprowadzenie definicji pracy zdalnej.  Będzie to wykonywanie pracy całkowicie lub częściowo w miejscu wskazanym przez pracownika i każdorazowo uzgodnionym z pracodawcą, w tym pod adresem zamieszkania pracownika. W szczególności z wykorzystaniem środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość. Opcje pracy zdalnej. Możliwość wprowadzenia pracy zdalnej od razu przy zawieraniu umowy o pracę, także w późniejszym terminie wykonywania pracy między stronami. Ponadto ustawodawca wprowadza tak zwaną pracę zdalną wykonywaną okazjonalnie do 24 dni w roku kalendarzowym. Przy okazjonalnej pracy zdalnej brak dodatkowych formalności poza komunikacją z pracodawcą. Uregulowanie zasad wykonywania pracy zdalnej. Pracodawcy zasadniczo będą zobowiązani do uregulowania zasad w porozumieniu ze związkami zawodowymi. Tam gdzie nie dojdzie do porozumienia ze związkami i tam gdzie związki nie działają trzeba będzie stworzyć regulamin pracy zdalnej. Regulamin taki powinien być przygotowany po konsultacji z przedstawicielami pracowników (tam gdzie nie mamy związków zawodowych). Jako pracodawca będziesz też zobowiązany do przygotowania dokumentów takich jak ocena ryzyka zawodowego dla pracy zdalnej, informacja BHP. Ponadto niezbędne będą procedury ochrony danych osobowych podczas pracy zdalnej. Obowiązek wykonywania pracy zdalnej na polecenie pracodawcy w szczególnych przypadkach.  Te szczególne przypadki to obowiązywanie stanu nadzwyczajnego, stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii. Oraz w okresie 3 miesięcy po ich odwołaniu. Także gdy będzie to niezbędne ze względu na obowiązek pracodawcy zapewnienia pracownikowi bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Jednak tutaj mamy warunek o ile z przyczyn niezależnych od pracodawcy zapewnienie tych warunków w dotychczasowym miejscu pracy nie jest czasowo możliwe. Pracodawca zyska uprawnienie do kontroli w miejscu wykonywania pracy zdalnej. Kontrola wykonywania pracy przez pracownika w domu, warunków BHP oraz przestrzegania ochrony danych osobowych. Koszty pracy zdalnej. Jako pracodawca będziesz zobowiązany zapewnić pracownikowi materiały i narzędzia niezbędne do wykonywania pracy zdalnej. Natomiast pracownik po uzgodnieniu będzie mógł korzystać z własnego sprzętu do pracy zdalnej. Jednak w takim wypadku należny mu będzie ekwiwalent. Pracodawca będzie musiał pokryć koszty energii elektrycznej oraz usług telekomunikacyjnych niezbędnych do wykonywania pracy zdalnej. Może to być w ramach ustalonego ryczałtu miesięcznego. Zmiana formy przesyłania wniosków przez pracowników wykonujących pracę zdalną.  Wszystkie wnioski pracownika, dla których przepisy kodeksu wymagają formy pisemnej, np. wnioski o udzielenie czasu wolnego od pracy w zamian za pracę nadliczbową, będziesz mógł jako pracownik złożyć w postaci papierowej lub elektronicznej, zatem także drogą mailową. Powyżej znajduje się jedynie część proponowanych przez ustawodawcę zmian w zakresie pracy zdalnej. Bardziej szczegółowe informacje w tym zakresie znajdziecie w kolejnych artykułach na naszej stronie. [...]
1 lipca 2023Blog / Kredyty frankoweKredyty hipoteczne charakteryzują się możliwością zaciągnięcia ich na długi okres czasu, najczęściej 20-30 lat. W tak długim terminie spłaty mogą wystąpić różne sytuacje życiowe – m. in. rozwód z małżonkiem współkredytobiorcą.   Co dzieje się z umową kredytową w przypadku rozwodu? W większości przypadków nie zajdą żadne zmiany w samej umowie kredytowej. Umowa kredytu jest stosunkiem prawnym trwalszym niż małżeństwo – jego modyfikacja wymaga zgody obydwu kredytobiorców oraz banku i to bank może w tej sytuacji sprawiać kłopoty. Po ustaniu małżeństwa byli małżonkowie – bez zmian – odpowiadają za dług wynikający z zawartej umowy solidarnie. Bank może zatem pozwać zarówno ich obydwoje, jak i jednego z nich. Jednym ze sposób na „pozbycie się” kredytu zaciągniętego z byłym małżonkiem jest spłacenie go w całości. Często jednak okazuje się to trudne lub niemożliwe, dlatego byli małżonkowie decydują się na sprzedaż nieruchomości i dokonanie przedterminowej całkowitej spłaty kredytu ze środków uzyskanych ze sprzedaży. Jeżeli jednak jeden z nich jest zdeterminowany, aby nieruchomość i kredyt utrzymać, najczęściej korzysta z pomocy rodziców lub innych bliskich, którzy przejmują dług byłego małżonka, tym samym wstępując w stosunek prawny wynikający z umowy kredytowej. Zastąpienie jednego z kredytobiorców jednym, czy dwoma innymi kredytobiorcami, może pozwolić na dalszą spłatę kredytu, jeżeli bank oceni negatywnie zdolność kredytową małżonka, którego wolą jest utrzymanie kredytu. I co dalej? Kto powinien wystąpić z roszczeniem do sądu? Jeżeli doszło do przejęcia długu jednego z kredytobiorców przez innego, uprawnionym do wystąpienia na drogę sądową będą osoby, które w chwili wystąpienia z roszczeniem posiadają status kredytobiorcy, a zatem w omawianym przypadku – kredytobiorca i jego rodzice. Zdarzają się jednak przypadki losowe i po stronie kredytobiorcy mogą zajść dalsze zmiany, np. wskutek śmierci jednego z kredytobiorców- rodzice wstępujący w miejsce byłego małżonka często są bowiem w starszym wieku. Co jeżeli jeden z kredytobiorców umrze? Długi podlegają dziedziczeniu – zasada ta nie ulega ograniczeniu w przypadku kredytów frankowych. Zarówno wierzytelność wynikające z umowy kredytu we frankach szwajcarskich, jak i dług z niej wynikający, również dziedziczeniu podlegają. Jeżeli zatem jeden z kredytobiorców zmarł przed wytoczeniem postępowania przeciwko bankowi, kwestie spadku po nim powinny zostać uregulowane przed rozpoczęciem działań przedprocesowych wobec banku, aby nie było wątpliwości również co do równoczesnego terminu wymagalności roszczenia wszystkich kredytobiorców. Rodzic w podeszłym wieku nie chce uczestniczyć w procesie sądowym. Czy można tego uniknąć? Rozwiązaniem sytuacji może być dokonanie przelewu wierzytelności z umowy kredytu frankowego na drugiego kredytobiorcę. Umowa taka nie musi zostać zawarta w szczególnej formie. Warto jednak rozważyć złożenie na niej podpisów notarialnie poświadczonych, aby uniknąć ewentualnych wątpliwości co do tożsamości osób ją zawierających. [...]
1 czerwca 2023BlogOddłużanie to temat, który w ostatnich latach zyskał na znaczeniu, zwłaszcza w kontekście problemów finansowych wielu osób. W 2023 roku coraz większa grupa konsumentów zmagających się z poważnymi problemami finansowymi zastanawia się, czy upadłość konsumencka może mieć dla nich pozytywne konsekwencje. Dowiedz się, jakie są warunki oraz koszty procedury oddłużeniowej i sprawdź, czy warto z niej skorzystać. Czym jest upadłość konsumencka? Niewypłacalność staje się coraz częstszym problemem Polaków. Ogłaszana przez sąd w stosownym postępowaniu upadłość konsumencka, która w 2023 roku stała się bardziej dostępna dzięki liberalizacji warunków, to procedura prawna, której konsekwencją jest oddłużenie osób znajdujących się w szczególnie trudnej sytuacji finansowej. Jest to forma ochrony dla konsumentów, którzy nie są w stanie uregulować swoich długów i spłacać kosztów wobec wierzycieli. Proces upadłościowy inicjuje skierowanie wniosku do sądu, który pod określonymi warunkami podejmuje decyzję na podstawie analizy sytuacji finansowej dłużnika. Ważnymi elementami procedury są: inwentaryzacja majątku dłużnika, zbycie majątku przez syndyka, opracowanie planu spłaty zadłużenia, określającego sposób oraz okres zaspokajania kosztów względem wierzycieli. Kto może ogłosić upadłość konsumencką? Zgodnie ze swoją nazwą procedura oddłużeniowa kierowana jest do konsumentów, co oznacza, że mogą z niej skorzystać wyłącznie osoby, które nie prowadzą działalności gospodarczej a ich koszty mają charakter prywatny. Dłużnik, wobec którego ma zostać ogłoszona upadłość konsumencka ze wszystkimi jej konsekwencjami, musi spełniać określone warunki, z których najistotniejsze to: fakt bycia osobą fizyczną – procedura upadłościowa nie dotyczy firm, spółek oraz innych podmiotów prawnych, znajdowanie się w stanie faktycznej niewypłacalności, który nie pozwala wywiązywać się z bieżących zobowiązań i kosztów, wykazanie przez dłużnika, że nie jest on w stanie spłacać swoich długów, brak prowadzonego w ciągu ostatnich 10 lat postępowania upadłościowego, którego konsekwencją było częściowe lub całkowite umorzenie długów. W celu wszczęcia postępowania dłużnik bądź jego wierzyciel składają stosowny wniosek do sądu właściwego dla miejsca zamieszkania. Trzeba pamiętać, że nawet po liberalizacji warunków cała procedura pozostaje czasochłonna, a upadłość konsumencka powoduje konkretne konsekwencje, dlatego warto zapewnić sobie profesjonalną pomoc ze strony prawnika specjalizującego się w prawie upadłościowym. Łatwiej o upadłość konsumencką po 2020 roku Od 2020 roku w Polsce obowiązują nowe przepisy dotyczące prawa upadłościowego, mające na celu wprowadzenie łagodniejszej i bardziej przyjaznej procedury dla osób zmagających się z problemami finansowymi. Konsekwencją tych zmian jest zwiększenie częstotliwości ogłaszanych bankructw. W 2015 roku było to nieco ponad 2 000 przypadków, w 2019 – już 7 944, a w 2022 – aż 15 600. w 2023 roku można spodziewać się kolejnego wzrostu liczby upadłości konsumenckich, szczególnie biorąc pod uwagę niski koszt wniosku oraz łatwiejsze warunki oddłużania. Nowe przepisy umożliwiają skrócenie okresu trwania procedury upadłościowej oraz 3-letni plan spłaty wierzycieli. Okres ten może zostać wydłużony do maksymalnie 7 lat, jeśli sąd uzna, że ogłoszenie upadłości konsumenckiej jest konsekwencją rażącego niedbalstwa ze strony dłużnika. Warto dodać, że przed zmianą przepisów takie osoby nie miały żadnej szansy na oddłużenie z zaległych kosztów. Automatyczne umorzenie długów może nastąpić pod warunkiem stwierdzenia przez sąd trwałej niezdolności do dokonywania jakichkolwiek spłat. Przesłankami ku temu mogą być np. podeszły wiek czy stan zdrowia dłużnika. Upadłość konsumencka w 2023 – koszty i konsekwencje Jednym z warunków poprawnego złożenia wniosku wszczynającego postępowanie, którego finałem ma być upadłość konsumencka, jest wniesienie opłaty w kwocie 30 zł – to jedyne koszty na rzecz Skarbu Państwa, które dłużnik ponosi w związku ze sprawą w 2023 roku. Choć orzeczenie o niewypłacalności może stać się dla osoby zadłużonej szansą na rozpoczęcie życia bez długów, warto wspomnieć również o konsekwencjach postępowania, takich jak m.in. likwidacja majątku, problemy z otrzymaniem kredytu czy brak możliwości swobodnego rozporządzania aktywami zaliczonymi do masy upadłościowej. [...]
5 kwietnia 2020Blog / Covid
3 marca 2021Blog
1 maja 2023BlogPrawo spadkowe szczegółowo określa zasady regulujące kwestie przekazywania majątku po zmarłym. W przypadku osób ubezwłasnowolnionych w stopniu całkowitym, wobec których nie zastosowano wydziedziczenia, a które często nie są w stanie mieszkać same i nie mogą zarządzać swoimi sprawami, sytuacja staje się dość skomplikowana. Dowiedz się, czy ograniczona zdolność do czynności prawnych może wpływać na dziedziczenie. Zdolność prawna, a zdolność do czynności prawnych W polskim porządku prawnym instytucja całkowitego ubezwłasnowolnienia może zostać zastosowana w przypadku osoby niezdolnej by np. samodzielnie mieszkać, czy zarządzać swoimi finansami. Jednocześnie prawo umożliwia ustanowienie opiekuna lub kuratora dla kogoś takiego. Jego podstawowym zadaniem jest reprezentowanie ubezwłasnowolnionego i podejmowanie w jego imieniu decyzji, mających jak najlepiej chronić jego interesy. Warto w tym miejscu wskazać uwagę na fakt, iż osoba ubezwłasnowolniona nie ma zdolności do wykonywania czynności prawnych, natomiast zachowuje zdolność prawną. Ta subtelna różnica okazuje się mieć znaczenie fundamentalne. Człowiek nawet po ubezwłasnowolnieniu nadal może być podmiotem praw i obowiązków. To z kolei oznacza, że może m.in. odziedziczyć nieruchomość po zmarłym i w niej mieszkać, inaczej niż w przypadku całkowitego wydziedziczenia. Co istotne, prawo to dotyczy zarówno dziedziczenia ustawowego, jak i testamentowego. Zarząd majątkiem osoby całkowicie ubezwłasnowolnionej Zasadne natomiast wydaje się inne pytanie: skoro zastanawiamy się, czy osoba ubezwłasnowolniona może mieszkać sama, to czy będzie w stanie rozsądnie zarządzać odziedziczonym przez siebie majątkiem? I w jaki sposób utrata zdolności do czynności prawnych – choć nie jest wydziedziczeniem – wpływa na swobodę rozporządzania spadkiem? Biorąc pod uwagę fakt, że decyzje podejmowane po ubezwłasnowolnieniu nie mają mocy prawnej, taki spadkobierca musi mieć ustanowionego opiekuna prawnego, który w jego imieniu sam będzie zarządzać spadkiem. Warto zwrócić uwagę na fakt, iż na wszystkie istotne decyzje dotyczące majątku osoby ubezwłasnowolnionej, przekraczające tzw. zwykły zarząd, takie jak: nabycie, zbycie lub dzierżawa nieruchomości, kupno bądź sprzedaż przedsiębiorstwa zarobkowego, dokonywanie darowizn, zrzeczenie się dziedziczenia, całkowite wydziedziczenie bądź sporządzenie testamentu, poręczenia lub przyjęcia cudzych długów, przekazanie przez opiekuna zarządzania majątkiem komuś innemu, jej prawny opiekun – niezależnie od tego, czy mieszka razem z nią czy osobno – musi uzyskać zezwolenie sądu opiekuńczego, zgodnie z art. 156 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Osoba ubezwłasnowolniona a udział w sprawie spadkowej W toku postępowania spadkowego interesy spadkobiercy bez zdolności do czynności prawnych, który nie uległ wydziedziczeniu reprezentowane muszą być przez prawnego opiekuna bądź powołanego w tym celu pełnomocnika. Dotyczy to zarówno procedury o stwierdzenie nabycia spadku, jak i jego podziału. Doświadczony prawnik z pewnością będzie cennym wsparciem w sprawie spadkowej, chroniąc osobę ubezwłasnowolnioną, która mieszka sama lub z opiekunem przed takimi zagrożeniami jak wydziedziczenie całkowite czy naruszenie jej majątkowych praw przez pozostałych spadkobierców. [...]
30 czerwca 2023BlogKażdemu zdarzają się okoliczności, na które nie mamy wpływu i które mogą utrudnić lub uniemożliwić wykonanie obowiązków zawodowych. W takich sytuacjach przychodzi nam z pomocą nowa regulacja urlopowa w Kodeksie pracy. Obecnie pracownicy mogą także skorzystać ze zwolnienia od pracy z powodu działania siły wyższej w pilnych sprawach rodzinnych. Najogólniej siłę wyższą można zdefiniować jako zdarzenie zewnętrzne, niemożliwe do przewidzenia i do zapobieżenia. Liczba dni zwolnienia od pracy: Pracownikowi przysługuje w ciągu roku kalendarzowego zwolnienie od pracy, w wymiarze 2 dni albo 16 godzin. Sposób wykorzystania wskazuje pracownik w pierwszym wniosku w danym roku kalendarzowym – wnioskując o wymiar dniowy albo godzinowy. Powody zwolnienia od pracy: Działanie siły wyższej w pilnych sprawach rodzinnych spowodowanych chorobą lub wypadkiem (jeżeli niezbędna jest natychmiastowa obecność  pracownika). Wynagrodzenie: Za okres zwolnienia od pracy pracownik zachowuje prawo do 50% wynagrodzenia. Sposób i termin wnioskowania przez pracownika: Wniosek można zgłosić najpóźniej w dniu korzystania z tego zwolnienia. Nie ma informacji kiedy dokładnie. W związku z tym możemy przyjąć, że w razie potrzeby takiego zgłoszenia możemy dokonać także w trakcie dnia pracy. Nie ma też wskazanej formy w jakiej taki wniosek musi być zgłoszony. Więc można dopuścić postać ustną, papierową lub elektroniczną. Obowiązki Pracodawcy: Pracodawca po otrzymaniu zgłoszenia wniosku jest obowiązany udzielić zwolnienia od pracy i następnie odpowiednio skalkulować wynagrodzenie. Podstawa prawna: art. 1481 Kodeksu pracy [...]
29 kwietnia 2022BlogBędąc pracodawcą zgodnie z Kodeksem pracy masz obowiązek poinformowania pracowników o wykorzystaniu na terenie zakładu pracy monitoringu wizyjnego. W takiej informacji wskazujesz cele, zakres oraz sposób zastosowania monitoringu.  Powinieneś ustalić taką informację w układzie zbiorowym pracy, regulaminie pracy albo w obwieszczeniu. Jeżeli nie jesteś objęty układem zbiorowym lub nie jesteś obowiązany do ustalenia regulaminu pracy informacja powinna być przekazana w obwieszczeniu. Informujesz pracowników o wprowadzeniu monitoringu w sposób przyjęty u Ciebie (np. poprzez rozesłanie wiadomości mailowej na służbowe adresy mailowe pracowników). Termin na taką komunikację wynosi nie później niż na 2 (dwa) tygodnie przed uruchomieniem monitoringu wizyjnego. Ponadto przekazujemy pracownikowi przed dopuszczeniem go do pracy informację o zastosowaniu monitoringu. Dowód z realizacji niniejszego obowiązku informacyjnego na piśmie przechowujesz się w aktach osobowych pracownika w części B. Nagrania z zastrzeżeniem przetwarza wyłącznie do celów, dla których zostały zebrane przechowujemy przez okres nieprzekraczający 3 (trzech) miesięcy od dnia nagrania. Wyjątek: w  sytuacji gdy nagrania obrazu stanowią dowód w postępowaniu prowadzonym na podstawie prawa lub pracodawca powziął wiadomość, iż mogą one stanowić dowód w postępowaniu. Wtedy termin 3 miesięcy ulega przedłużeniu do czasu prawomocnego zakończenia postępowania. Będąc pracodawcą jest obowiązany dodatkowo oznaczyć pomieszczenia i teren monitorowany w sposób widoczny i czytelny. Najlepiej za pomocą odpowiednich znaków lub ogłoszeń dźwiękowych. Termin na takie oznaczenie to nie później niż 1 (jeden) dzień przed uruchomieniem monitoringu wizyjnego. Pamiętaj, że powinieneś oznaczyć każde pomieszczenie. Podstawa prawna: art. 22 ze zn.2 Kodeksu pracy Data stworzenia artykułu: 12.01.2022 r. [...]
31 lipca 2023BlogOstatnie lata na rynku nieruchomości w Polsce to wzrosty nie tylko cen mieszkań, domów i działek. To także coraz częściej podwyżka czynszu najmu. Temat ten budzi wiele kontrowersji. Wynajmujący tłumaczą takie działanie zjawiskiem inflacji i wysokich rat kredytów, natomiast lokatorzy szukają sposobów na to, by nie płacić więcej za wynajem. Tłumaczymy, czy właściciel może podnieść czynsz przed końcem umowy, a jeśli tak to na jakich warunkach. Dowiesz się również, jakie prawa przysługują najemcy oraz czym jest wypowiedzenie wysokości czynszu. Umowa a podniesienie czynszu najmu Zgodnie z Kodeksem cywilnym, jeżeli umowa najmu została zawarta na czas określony, to wynajmujący może zaproponować najemcy dowolne warunki przedłużenia umowy, w tym również podniesienie czynszu najmu. Jednak jest to proces, który wymaga porozumienia obu stron. Najemca ma prawo zaakceptować lub odrzucić proponowane warunki, w tym podwyżkę czynszu najmu. Jeśli ich nie zaakceptuje, umowa najmu rozwiązuje się z upływem ustalonego okresu. Czy właściciel może podnieść czynsz w trakcie trwania umowy? Wspomniana umowa to podstawowy dokument regulujący relacje między najemcą a wynajmującym. Powinna ona precyzyjnie określać wszelkie warunki, w tym również opisywać takie kwestie, jak ewentualna podwyżka czynszu najmu. W Polsce zgodnie z przepisami prawa wynajmujący ma prawo podnieść opłaty za mieszkanie, jednak istnieją w tym aspekcie pewne ograniczenia. Nie zawsze wypowiedzenie czynszu najmu będzie możliwe. Zasady regulujące wypowiedzenie czynszu najmu W Polsce prawa każdego najemcy są chronione m.in. przez ustawę o ochronie praw lokatorów. Zgodnie z nią, wynajmujący może zdecydować się na wypowiedzenie czynszu najmu jedynie w określonych sytuacjach. Przede wszystkim, należy zaznaczyć, że podwyżka czynszu najmu lub innych opłat zależnych od właściciela danej nieruchomości, nie może zostać przeprowadzona częściej niż raz na sześć miesięcy. Ponadto, termin, w którym wypowiedzenie wysokości czynszu nabierze mocy prawnej, powinien wynosić co najmniej trzy miesiące – dopiero po tym okresie wzrosną opłaty. Oba te warunki mają na celu zapewnienie najemcy czasu na przygotowanie się do ewentualnej podwyżki czynszu najmu oraz ograniczenie częstotliwości zmian w wysokości opłat. Co istotne, wynajmujący ma obowiązek dostarczyć wypowiedzenie czynszu najmu w formie pisemnej, pod rygorem nieważności takiego zawiadomienia. Nie może być to wiadomość e-mail, SMS, czy ustna rozmowa. Dopilnowanie tej formalności jest ważne, aby zapewnić możliwość udokumentowania procesu podniesienia czynszu najmu. Odpowiedź najemcy na podniesienie czynszu najmu Po otrzymaniu wypowiedzenia wysokości czynszu najemca ma dwa miesiące na podjęcie decyzji. W tym czasie do wyboru są trzy rozwiązania: zaakceptowanie wypowiedzenia czynszu najmu i nowej kwoty czynszu, zakwestionowanie tego, czy właściciel może podnieść czynsz w danej sytuacji przed sądem w specjalnym trybie, odrzucenie podwyżki czynszu najmu, co skutkuje zerwaniem umowy z zachowaniem okresu, wynoszącego minimum trzy miesiące, naliczanego od daty wypowiedzenia czynszu najmu. Co ważne, w przypadku sporu na temat tego, czy właściciel może podnieść czynsz, nowa stawka czynszu nie może zostać wprowadzona, dopóki sąd nie wyda wyroku korzystnego dla właściciela danej nieruchomości – to forma ochrony lokatorów, zapewniona przez obowiązującą ustawę. Ponadto, jeśli po wypowiedzeniu wysokości czynszu, nowa kwota czynszu przekracza limit 3% wartości odtworzeniowej lokalu w skali rocznej lub jest wyższa niż wspomniane 3%, wynajmujący powinien uzasadnić podniesienie czynszu najmu. Tutaj trzeba jednak pamiętać, że podwyżka, która nie przekracza procentowo inflacji z poprzedniego roku, nie wymaga dodatkowego uzasadnienia. Najem okazjonalny a podwyżka czynszu najmu Na koniec warto wspomnieć o coraz popularniejszej w Polsce formie wynajmu nieruchomości – najmie okazjonalnym. Czy właściciel może podnieść czynsz w takim przypadku podczas trwania umowy? Wszystko zależy od zapisów dokumentu. W praktyce zarówno wynajmujący, jak i najemca mają swobodę w ustalaniu warunków dotyczących podniesienia czynszu najmu. Kwestia wypowiedzenia wysokości opłat powinna być dokładnie uregulowana w podpisanej przez obie strony umowie. Wynajmujący musi określić częstotliwość i wysokość ewentualnego podniesienia czynszu najmu, a najemca, w przypadku akceptacji takiego umownego zapisu, i późniejszego skorzystania z tego uprawnienia przez wynajmującego, musi zgodzić się na te warunki. Jeśli wspomniane zasady nie zostaną w ten sposób ustalone, właściciel nie będzie mógł zdecydować się na wypowiedzenie czynszu najmu przez cały okres trwania umowy. Dlatego warto skorzystać z pomocy prawnika przy sporządzaniu takiego dokumentu, który zadba o to, by jego treść była kompletna i precyzyjna. [...]
2 grudnia 2022BlogPomiędzy najmem i dzierżawą zachodzą znaczne różnice. Tymczasem w mowie potocznej terminy te niekiedy błędnie traktuje się, jak synonimy. To z kolei może doprowadzić do zawarcia niewłaściwej umowy, której treść będzie negatywnie oddziaływać na nasze prawa. Jakie więc są różnice pomiędzy najmem i dzierżawą? Dzierżawa a najem – podobieństwa i różnice Zgodnie z Kodeksem cywilnym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Natomiast dzierżawa polega na tym, że wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Dzierżawa a najem różnią się tym, że w przypadku drugiej z tych umów pojawia się możliwość „pobierania pożytków” z rzeczy przez dzierżawcę. W praktyce różnica między najmem a dzierżawą jest najlepiej widoczna przy zastosowaniu tych umów do gruntów rolnych. W przypadku dzierżawy takich gruntów, dzierżawca może zbierać i sprzedawać płody rolne będące wynikiem uprawy gruntów. Jednocześnie warto podkreślić, że pożytki mogą mieć również charakter cywilnoprawny, przyjmując postać zysków z dzierżawy praw. Umowa najmu a dzierżawy Co do zasady zarówno najem, jak i dzierżawa może zostać zawarta w dowolnej formie. Jednak od tej zasady istnieje szereg – niezwykle istotnych z punktu widzenia obrotu – wyjątków. Przede wszystkim umowa najmu nieruchomości lub pomieszczenia na czas dłuższy niż rok powinna być zawarta na piśmie. W razie niezachowania tej formy poczytuje się umowę za zawartą na czas nieoznaczony. Analogiczne zasady stosuje się również do dzierżawy nieruchomości zawartej na okres ponad roku. Dodatkowo warto pamiętać o tzw. najmie okazjonalnym, przeznaczonym dla wynajmu nieruchomości na ściśle określony czas, przy zobowiązaniu do najemcy do opuszczenia lokalu po wygaśnięciu stosunku najmu. Umowa najmu okazjonalnego musi zostać zawarta w formie aktu notarialnego. Nie ma przeszkód prawnych, aby z tej formy – dającej wysoką gwarancję bezpieczeństwa stronom – skorzystać także w innych przypadkach najmu lub dzierżawy. Wszystko zależy od woli zainteresowanych, ale zawsze – chociażby ze względów dowodowych – warto zadbać o to, żeby każda umowa najmu lub dzierżawy była przynajmniej stwierdzona pismem. Najem czy dzierżawa – co wybrać? Najem czy dzierżawa? To pytanie, które powinien zadać sobie każdy, kto chce oddać rzecz lub prawo do używania bądź chce z nich korzystać. Umowa najmu a dzierżawy ma wiele wspólnego, jednak trzeba pamiętać, że w praktyce różnice pomiędzy nimi sprowadzają się do nastawienia drugiej z nich na bardziej biznesowe wykorzystanie rzeczy bądź prawa objętego dzierżawą. Zawsze jednak dokonując wyboru pomiędzy tymi umowami, warto skonsultować się z doświadczonym prawnikiem od spraw cywilnych czy nieruchomościowych. Pozwoli to na przyjęcie optymalnego rodzaju kontraktu, dobrze zabezpieczającego interesy stron. [...]
18 marca 2024BlogBudowanie różnego rodzaju obiektów od zarania dziejów jest nieodłączną częścią życia człowieka. W dzisiejszych czasach inwestycyjny proces budowlany możemy obserwować w swoim otoczeniu na praktycznie każdym kroku – od stawiania nowych budynków mieszkalnych po rozbudowę infrastruktury miejskiej. Planujesz rozpoczęcie budowy w najbliższym czasie lub będziesz uczestnikiem takiej inwestycji? Jeśli tak, to powinieneś poznać jej definicję oraz mieć świadomość, że w wielu przypadkach należy realizować ją zgodnie z zasadami określanymi przez przepisy prawa. Obowiązująca w Polsce ustawa Prawo budowlane reguluje poszczególne jej etapy. W artykule przybliżamy najważniejsze związane z tym kwestie – sprawdź, co musisz wiedzieć! Ogólna definicja inwestycji związanej z budową Należy zacząć od tego, że ww. ustawa dokładnie reguluje, czym jest inwestycyjny proces budowlany. Definicja jasno wskazuje, że jest to sekwencja działań, których celem jest postawienie nowego obiektu bądź zmodyfikowanie już istniejącego. Obejmuje wiele etapów, w tym m.in.: planowanie oraz projektowanie, uzyskiwanie wymaganych pozwoleń, wykonawstwo, oddanie do użytku, otrzymanie zezwolenia na użytkowanie. Co ważne, zgodnie z prawem taka inwestycja często wymaga zaangażowania wielu uczestników. Oprócz samego inwestora zalicza się do nich m.in. projektantów, wykonawców (firmy odpowiedzialne za realizację poszczególnych etapów procesu budowy) oraz organy pełniące funkcję nadzoru budowlanego. Aspekty prawne poszczególnych etapów inwestycyjnych związanych z budową Ponieważ w zdecydowanej większości przypadków polska Ustawa Prawo budowlane reguluje zasady całego procesu budowlanego, powinieneś dobrze znać jej zapisy. Przepisy określają oraz przedstawiają definicję m.in. takich aspektów, jak: warunki, jakie muszą spełniać projekty budynków czy różnych elementów infrastruktury (np. drogowej), procedury oraz etapy uzyskiwania pozwoleń na budowę, obowiązki inwestorów i wykonawców, w tym w zakresie wyznaczenia określonych uczestników procesu inwestycyjnego, wymagania dotyczące sposobu prowadzenia procesu nadzoru inwestycyjnego. Wspomniana Ustawa Prawo budowlane pojawiła się 1 stycznia 1995 roku i od tamtego czasu podlega ciągłym aktualizacjom. Wynika to zarówno z szybkiego postępu technologicznego, jak i zmian społecznych czy nawet aktualnych trendów i związanych z nimi wyzwań. Przykładem tego ostatniego aspektu są przepisy dotyczące ochrony środowiska i zrównoważonego rozwoju. Nakładają na uczestników budowy obowiązek uwzględnienia aspektów ekologicznych w procesach planowania i poszczególnych etapach realizacji. Dotyczy to m.in. stosowania odpowiednich materiałów czy oceny wpływu inwestycji na całą szeroko pojętą przyrodę. Dlaczego należy wnikliwie zapoznać się z Ustawą Prawo budowlane? Zapoznanie się z tymi przepisami oraz zrozumienie przedstawionych tam definicji i zasad postępowania jest kluczowe. Powinny to zrobić zarówno osoby planujące rozpoczęcie inwestycyjnego procesu budowlanego, jak i jego uczestnicy, którzy także mają obowiązek stosować się do tej ustawy. Nieprzestrzeganie prawa w zakresie prowadzenia każdego etapu budowy może wiązać się z licznymi nieprzyjemnymi konsekwencjami – sankcjami administracyjnymi oraz cywilnoprawnymi. Do tego dochodzi ryzyko nałożenia wysokich kar finansowych. Wszystko to sprawia, że realizację całej inwestycji budowlanej najlepiej zostawić w rękach profesjonalistów. Przed rozpoczęciem inwestycji budowlanej można skorzystać ze wsparcia prawnego Jak widzisz, prowadzenie budowy wiąże się zarówno z wykonywaniem szeregu złożonych prac technicznych, jak i koniecznością przebrnięcia przez system prawny, w którym często pojawiają się skomplikowane definicje. Stosowna ustawa reguluje bowiem wszystkie etapy całego inwestycyjnego procesu budowlanego, określając kolejne zasady postępowania. Stanowi ona podstawę określającą prawa oraz obowiązki wszystkich uczestników takich inwestycji. W razie potrzeby, aby uniknąć potencjalnych problemów w przyszłości, przed rozpoczęciem inwestycji zawsze można zasięgnąć wsparcia w kancelarii prawnej, która specjalizuje się w tym zakresie. [...]
25 sierpnia 2023BlogZmieniające się warunki ekonomiczne, podział gruntu na mniejsze działki czy inwestycje infrastrukturalne podejmowane przez właścicieli mogą znacząco wpływać na wartość ziemi oraz budynków. W niektórych przypadkach wzrost wartości nieruchomości może wiązać się z obowiązkiem uiszczenia tzw. opłaty adiacenckiej. Dowiedz się, kiedy należy ją zapłacić i sprawdź, ile wynosi taki podatek. Czym jest opłata adiacencka? Termin „opłata adiacencka” odnosi się de facto do rodzaju lokalnego podatku nakładanego na właścicieli nieruchomości w przypadku, gdy ich posiadłości zyskują na wartości ze względu na określone działania lub inwestycje. Jest to instrument finansowy, który ma na celu wyrównanie korzyści uzyskanych przez posiadaczy gruntów bądź zabudowań w wyniku działań publicznych, np. budowy infrastruktury. Kiedy powstaje obowiązek uiszczenia opłaty adiacenckiej? Warto mieć świadomość, że nie zawsze zapłata opłaty adiacenckiej będzie obowiązkowa. Aby samorząd mógł domagać się uiszczenia takiego podatku od właściciela ziemi lub budynków, spełnione muszą zostać trzy konkretne warunki. 1. Przyczyna wzrostu wartości nieruchomości Sytuacja, w której obowiązkowy staje się podatek od wzrostu wartości nieruchomości, następuje wyłącznie pod warunkiem, że wpływ na zmianę jej ceny rynkowej miały: budowa urządzeń infrastruktury technicznej finansowana ze środków Skarbu Państwa, budżetu samorządu terytorialnego, Unii Europejskiej lub ze źródeł zagranicznych niepodlegających zwrotowi; scalenie i podział nieruchomości pierwotnie składającej się z kilku mniejszych działek oraz jej nowy podział, w wyniku którego rynkowa wartość gruntu wzrosła; podział nieruchomości – opłata adiacencka może powstać również na skutek samego rozdziału większego obszaru, np. gruntu rolnego na działki budowlane. 2. Przyjęcie przez radę gminy uchwały dotyczącej opłaty adiacenckiej Drugim niezbędnym warunkiem do ustalenia podatku od wzrostu wartości nieruchomości jest przyjęcie przez radę gminy odpowiedniej uchwały w tym zakresie. To władze lokalne podejmują decyzję o wprowadzeniu opłaty adiacenckiej na swoim obszarze administracyjnym oraz ustaleniu jej stawki. 3. Wydanie przez organ wykonawczy decyzji administracyjnej ustalającej wysokość opłaty Na mocy obowiązującej uchwały rady gminy, organ wykonawczy gminy (wójt, burmistrz lub prezydent miasta) ustala wysokość opłaty adiacenckiej dla konkretnej nieruchomości, przekazując jej właścicielowi odpowiednią decyzję administracyjną. Podkreślić należy, że aby podatek w formie opłaty adiacenckiej stał się obowiązkowy dla posiadacza gruntów lub zabudowań, spełnione zostać muszą łącznie wszystkie trzy powyższe warunki. Ile wynosi wysokość opłaty adiacenckiej? Lokalne władze w drodze uchwały decydują również o procentowej wysokości podatku, jednak muszą to zrobić w granicach wyznaczonych przez przepisy. Opłata za wzrost wartości nieruchomości nie może przekroczyć 30% kwoty, o którą na skutek wyżej opisywanych działań zwiększyła się rynkowa stawka za budynki lub ziemię. Ponadto, faktyczne podniesienie wartości nieruchomości musi zostać potwierdzone opinią niezależnego rzeczoznawcy majątkowego, co dla właścicieli stanowi dodatkowe zabezpieczenie przed arbitralnymi decyzjami lokalnych samorządów. [...]
5 maja 2022BlogObecnie po zmianie przepisów do okresu zasiłkowego wliczamy okresy poprzednich niezdolności do pracy, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności nie przekraczała 60 dni. Jest to duża zmiana w porównaniu z  przepisami obowiązującymi do końca roku 2021. Uprzednio  okres wynosił także 60 dni. Jednak do okresu zasiłkowego wliczane były okresy poprzedniej niezdolności do pracy co ważne spowodowanej tą samą chorobą. Ustawodawca wyeliminował z treści artykułu zapis o tym, że do okresu zasiłkowego zaliczają się okresy niezdolności do pracy spowodowane tą samą chorobą. Czyli nie ma już znaczenia jednostka chorobowa. Obecnie liczy się jedynie to czy między ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy okres nie przekracza 60 dni. Mówimy oczywiście o dniach kalendarzowych. Ważne: Do okresu zasiłkowego nie wlicza się okresów niezdolności do pracy przypadających przed przerwą nie dłuższą niż 60 dni, jeżeli po przerwie niezdolność do pracy wystąpiła m.in.  w trakcie ciąży.  Podstawa prawna:   Art. 9 ust 2  Ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. 1999 Nr 60 poz. 636)   Data: 28 kwietnia 2022 r. [...]